دربرنامهریزی شهری ایران، نگاه به پیادهروی همچنان در بند «شاخصهای کالبدی» باقی مانده است. عرض پیادهرو، نوع مصالح، کفسازی، شیب و رمپ هرچند ضروری است، اما تنها بخش کوچکی از «واقعیت پیاده» هستند. آنچه غایب است، تجربه زیسته و ادراکی عابرپیاده از جمله احساس امنیت، گسست حواس، آرامش، تعلق، مشارکت اجتماعی و کیفیت حرکت و جابجایی است.
بیش از سه دهه است که بسیاری از شهرداریها، خدمات خود را از حالت دستی و کاغذی، سنتی و حضوری به شهرداری الکترونیک و شهرداری هوشمند منتقل کردهاند. اما با گسترش هوش مصنوعی، برخی سازمانها مدعیاند که خدماتشان «هوشمند» شده است؛ حال آنکه در بسیاری موارد، مفاهیم به اشتباه استفاده میشوند یا درک دقیقی از تفاوتها وجود ندارد. این پست بهصورت توصیفی، تفاوتهای بنیادین شهرداری الکترونیک و شهرداری هوشمند را تبیین میکند و نشان میدهد که چگونه هوش مصنوعی میتواند نیروی پیشران نسل آینده خدمات شهری باشد و به چالش های پیش رو اشاره می کند. همچنین نمونههایی از تجربه شهرهای پیشرو دنیا در استفاده از هوش مصنوعی ارائه میشود تا مسیر گذار برای مدیریت شهری روشنتر شود.
در این کتاب، میدلتون بر اساس کار میدانی در بریتانیا و مجموعهای از تحقیقات بینالمللی، استدلال میکند که پیادهروی پدیدهای است همزمان اجتماعی و مادی؛ پدیدهای تجسمیافته و رابطهای که نمیتوان آن را صرفاً به شاخصهای فنی و معیارهای کمی تقلیل داد. از منظر او، پیادهروی یک عمل زیسته است که در بستر مجموعهای از هویتها، روابط قدرت، احساسات، عادتها و زمینههای سیاسی-اجتماعی شکل میگیرد. این رویکرد، نقدی ضمنی بر غالب ادبیات سیاستگذاری پیادهروی است که معمولاً با اتخاذ یک نگاه رمانتیک یا کارکردی به پیادهروی، ظرفیتهای این عمل روزمره را یا بیشبرآورد یا سادهسازی میکنند.
