دربرنامهریزی شهری ایران، نگاه به پیادهروی همچنان در بند «شاخصهای کالبدی» باقی مانده است. عرض پیادهرو، نوع مصالح، کفسازی، شیب و رمپ هرچند ضروری است، اما تنها بخش کوچکی از «واقعیت پیاده» هستند. آنچه غایب است، تجربه زیسته و ادراکی عابرپیاده از جمله احساس امنیت، گسست حواس، آرامش، تعلق، مشارکت اجتماعی و کیفیت حرکت و جابجایی است.
در میان فضاهای عمومی، میدان، فضای باز کارآمدی است که در شهرسازی ایران جایگاه ویژهای داشته است. میدان های شهری
منازعات و اختلافات مردم در گذشته در روستا یا شهرهای کوچک اغلب بر سر مالکیت زمین یا گاهی قبیله ای و ناموسی بود که اکثراً با ریش سفیدی و کدخدامنشی بزرگان ده و روستا قابل حل و فصل بود و اما امروزه با وجود هیئت های حل اختلاف، بسیاری از مسائل مشکلات مردم در شهرها همچنان بلاتکلیف مانده و راه کارهای قبلی پاسخگو نیستند.
