شهر

در چند دهه گذشته همواره شاهد تغییرات کاربری زمین شهری از طریق کمیسیون ماده ۵ شورایعالی شهرسازی و معماری و همچنین تخلفات حاصل از استفاده از کاربری های غیرمجاز در سطح شهر به طرق گوناگون هم از طرف شهروندان و هم نهادهای مختلف بوده ایم. این موضوع با فلسفه وجودی طرح های جامع که بر اساس مطالعات جمعیتی، اندازه شهر، تعیین سرانه و تراکم جمعیتی و ساختمانی در هر پهنه و لحاظ نمودن مطالعات گوناگون دیگر از جمله طرح جامع حمل و نقل و ترافیک تهیه می شود در تضاد است. در نتیجه این اقدامات ما شاهد ترافیک و آلودگی های ناشی از آن در چند دهه گذشته با وجود ساخت صدها کیلومتر بزرگراه و توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی در شهر می باشیم.

ایجاد یک خیابان یا فضای عمومی پیاده­ مدار و تجهیز کامل آن برای پیادگان ضمن صرف هزینه گزاف، زمانی می تواند کاملاً مفید فایده باشد که نخست مکان یابی درستی برای آن به انجام رسیده باشد و تازه معلوم نیست در الویت دسترسی­ پیاده و متصل آن به حمل و نقل عمومی باشد، در غیر اینصورت این مجموعه خود می تواند به عنوان عاملی جهت ایجاد سفرهای درون شهری متکی بر خودرو و تشدید ترافیک و آلودگی­ های زیست محیطی ناشی از رفت آمد خودروهای شخصی منجر شود