برنامه ریزی شهری به عنوان یک تخصص از اوایل قرن بیستم ظهور کرد، به اعتقاد چارلز سیگل استاد دانشگاه پنسیلوانیای آمریکا و نویسنده کتاب «نابرنامه ریزی: شهرهای قابل زندگی و انتخاب های سیاسی»[۱]، این رشته زمینه تفکیک زمین و طراحی خیابان و آزادراهها را فراهم آورد. این اقدامات وضع بسیاری از شهرها در آمریکا را نه تنها بهبود نداد،
«علم کمیابی» به اعتقاد نویسندگان کتاب از قبل هم وجود داشته است چرا که علم اقتصاد در واقع تنها به مطالعۀ چگونگی مدیریت کمیابیِ فیزیکی می‌پردازد و شیوه به کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته های نامحدود را مورد مطالعه قرار می دهد(ص۲۶). اما سندهیل مولاینیتن، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد، و الدار شفیر، استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد، در کتاب خود با عنوان «کمیابی» با این طرز فکری قدیمی که می‌گوید: افراد فقیر تنها به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند، مخالفند و این مسئله را رد می‌کنند. از نظر آنها ماجرا کاملاً برعکس است و در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند. با این تعبیر، افراد چطور می‌توانند از دام فقر بگریزند؟
این کتاب توسط پروفسور سوزان اس. فینشتاین استاد دانشگاه هاروارد در سال ۲۰۱۰ در شش فصل و ۳۴۳ صفحه نوشته شده است و توسط دکتر محمد حسین شریف زادگان و خانم راضیه موسوی خورشیدی در سال ۱۳۹۹ ترجمه و انتشارات آگاه آنرا منتشر نموده است. با توجه به اشراف مترجمان بر روی موضوع کتاب، یک پیشگفتار نسبتا مفصل از طرف آنها در باب نظریه های موجود عدالت همراه با خلاصه ای از محتوای کتاب در قالب دیباچه برای خوانندگان ارائه شده است که به فهم موضوع کمک می کند.
