برنامه ریزی شهری تصویرپردازی ذهنی ازشهرمطلوب نیست، بلکه به نوعی مداخله درشهرازطریق تنظیم فضاو فعالیت به منظور بهبود کیفیت زندگی ساکنان آنها است. به اعتقاد جان فریدمن، تفکر برنامه ریزی شهری، فرایندی مبتنی بر روش های علمی و تحلیل منطقی از شهر است.
برنامه ریزی شهری به عنوان یک تخصص از اوایل قرن بیستم ظهور کرد، به اعتقاد چارلز سیگل استاد دانشگاه پنسیلوانیای آمریکا و نویسنده کتاب «نابرنامه ریزی: شهرهای قابل زندگی و انتخاب های سیاسی»[۱]، این رشته زمینه تفکیک زمین و طراحی خیابان و آزادراهها را فراهم آورد. این اقدامات وضع بسیاری از شهرها در آمریکا را نه تنها بهبود نداد،
«علم کمیابی» به اعتقاد نویسندگان کتاب از قبل هم وجود داشته است چرا که علم اقتصاد در واقع تنها به مطالعۀ چگونگی مدیریت کمیابیِ فیزیکی می‌پردازد و شیوه به کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته های نامحدود را مورد مطالعه قرار می دهد(ص۲۶). اما سندهیل مولاینیتن، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد، و الدار شفیر، استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد، در کتاب خود با عنوان «کمیابی» با این طرز فکری قدیمی که می‌گوید: افراد فقیر تنها به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند، مخالفند و این مسئله را رد می‌کنند. از نظر آنها ماجرا کاملاً برعکس است و در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند. با این تعبیر، افراد چطور می‌توانند از دام فقر بگریزند؟
