تحرک منصفانه (Equitable Mobility) براین اصل تأکید دارد که همه افراد—صرفنظر از سن، توانایی جسمی، وضعیت اقتصادی–اجتماعی یا محل زندگی—باید به فرصتهای تحرک امن، قابل اعتماد و باکیفیت دسترسی داشته باشند. این مقاله، تحرک عادلانه را نه فقط یک مسئله حملونقل، بلکه موضوعی مرتبط با سلامت عمومی، عدالت اجتماعی و حق شهر میداند.
کتاب بازآفرینی شهری، سرزندگی و مصرف پایدار دارای یک چارچوب نظری قوی برای فهم پیادهروی بهمثابه رفتار مصرفی و سیاستگذاری اقتصادی ارائه میدهد و ارتباط میان سرزندگی، بازآفرینی شهری و مصرف پایدار و اقتصاد کوچکمقیاس را بهطور سیستماتیک نشان میدهد. از این جهت این کتاب یک لایه مهم تازه به مدلهای سنتی پیادهمداری اضافه میکند؛ این زاویه دید کمتر در آثار دیگر طرفداران جنبش پیاده مداری از جمله اسپک، مونییر یا جیکوبز دیده می شود.
دربرنامهریزی شهری ایران، نگاه به پیادهروی همچنان در بند «شاخصهای کالبدی» باقی مانده است. عرض پیادهرو، نوع مصالح، کفسازی، شیب و رمپ هرچند ضروری است، اما تنها بخش کوچکی از «واقعیت پیاده» هستند. آنچه غایب است، تجربه زیسته و ادراکی عابرپیاده از جمله احساس امنیت، گسست حواس، آرامش، تعلق، مشارکت اجتماعی و کیفیت حرکت و جابجایی است.
