واک اسکور یک وب سایت امتیاز دسترسی پیادگان به مقصد در کشورهای آمریکا، کانادا و استرالیا است. این سیستم به عنوان یک مدل اندازه گیری پیادهمداری یا سیستم متریک جهت بررسی میزان نزدیکی ساکنان به مقصد می باشد. این وب سایت جهت اندازه گيري پياده مداری به بررسي برخی معيارهاي فيزيکي در محله ها مي پردازد. معيار اصلي این وب سایت، نزديکي به تسهيلاتي از قبيل رستوران ها، تئاترها و مدارس مي باشد. “هرچه نزديک تر، امتياز بالاتر.”
در سال 2007، کمپانی واک اسکور، شهرها و محله ها را مطابق با اینکه تا چه میزان پیاده مدار هستند در سایت WalkScore.com رتبه بندی نمود. این رتبهبندی نشان می داد تا چه میزان ساکنان محله ها برای جابجایی به اطراف، رفتن به رستوران ها و داشتن تفریحات به صورت پیاده از شرایط مناسب و راحتی برخوردارند. واک اسکور به سرعت به صورت ابزاری هدفمند در دست مشاورين املاک[1] در جهت ترغیب مشتریان در خرید و فروش املاک توسعه یافت. برخی تحقیقات نشان داده است که واک اسکور در افزایش قیمت املاک تاثیر بهسزایی داشته است. آن محلاتی که ارزش زمین بالاتری دارند امتیاز واک اسکور بالاتری نیز دارند و درنتیجه پیادهمدارترند. درواقع واک اسکور توانسته است بازار خرید و فروش مسکن را به حرکت وا دارد. سازوکار این وب سایت این گونه است که الگوریتم رتبه بندی محلات بر پایه چند ویژگی مشخص، امتیاز هر محله از نظر دستری به برخی خدمات را محاسبه و ارائه می نماید. اصلی ترین ویژگی که محاسبه این امتیاز را ممکن می سازد، فاصله محل سکونت تا امکانات و تسهیلات محله می باشد و اینگونه نتیجه گیری می کند که هرچه امتیاز پیاده بالاتر باشد، محله قابلیت پیاده روی بالاتری دارد و درنتیجه محله ای “دوستدار پیاده” می باشد.
گرچه واک اسکور تاکنون در پژوهش های بسیاری به عنوان مدل یا روش ارزیابی پیاده مداری مورد استفاده قرارگرفته است و بسیاری از محققان چون Carr et al(2010)، Duncan et al(2013)، Leinberger et al(2012)، Manaugh et al(2010) و… آن را به عنوان یک تخمین مناسب برای سنجش میزان پیاده روی ساکنان یک محله برای رفتن به مقاصدشان معرفی کرده و به آن اعتبار بخشیده اند اما دیگر محققان ازجمله Grasser et al(2013)، McCormack et al(2011)، Lewis (2012) و … روش یا مدل استفاده شده در واک اسکور را به سبب آنکه برخی معیارها و شاخصه ها را که بر پیاده مداری تاثیرگذار است شامل نمی شود، مورد انتقاد قرارداده اند. برای مثال در این رتبه بندی معیارهایی ازقبیل پهنای پیاده رو[2]، اتصالات[3](بدین معنا که آیا در محله پیاده روهای متصل وجود دارد)، توپوگرافی، شرایط آب و هوایی و … را درنظر نمی گیرد و در یک کلام عوامل موثر بر پیاده روی را در قالب یک شبکه پیاده به طور کامل شناسایی و تحلیل نمی کند. از همه مهم تر واک اسکور عامل مهمی چون نزدیکی به ایستگاه های حمل و نقل را در محاسبه امتیاز کلی نادیده انگاشته و به جای آن این محاسبه را به صورت جداگانه و با عنوان امتیاز حمل و نقل[4] ارائه می دهد. بدیهی است تنها معیارهای فیزیکی و حتی فقط برخی از این معیارها تعریف جامعی از یک محله پیاده مدار را ارائه نمی دهد و نمی تواند معیار مناسبی جهت ارزیابی باشد. کیفیت محیط ساخته شده و زیرساخت های پیاده روی مساله مهمی است. اما همان طور که اشاره شد واک اسکور تنها یک سیستم متریک جهت بررسی میزان نزدیکی به مقصد می باشد و معیارهای کیفی نظیر میزان ایمنی، امنیت، راحتی، خوشایندی و لذت و … نیز در این مدل به طور کل نادیده گرفته شده است. همچنین آنچه که به عنوان نقد به این مدل ساده پیاده مداری وارد است آن است که واک اسکور تنها یک الگوریتم محاسباتی ساده با عنوان “امتیاز پیاده” برای هر محله ای در آمریکا می تواند باشد به گونه ای که تفاوت محله ها در این مدل ساده دیده نمی شود. البته تیم واک اسکور دربرابر نقدهایی که به این مدل وارد شده است درجهت ارتقا و توسعه آن اقدام نموده اند.
بنابراین واک اسکور به عنوان یک مدل ساده و آنلاین با اهداف مشخصی طراحی شده است که با این شکل نمی تواند یک مدل علمی و کاربردی باشد و جهت تحقیقات علمی می توان واک اسکور را تنها به عنوان یک مدل پایه مدنظر قرارداد و سپس باتوجه به مساله و اهداف مورد مطالعه در مکان های موردنظر مدلی جهت ارزیابی حوزه های با قابلیت پیاده روی را تعریف و تکمیل نمود. درواقع بایستی بتوان شکلی بومی برای هر مکان و هر مساله ی مرتبط با پیاده متناسب با بستر طرح در تحقیقات علمی طراحی نمود. بدین صورت که سایر معیارهای موثر در قابلیت پیاده روی را دخیل نمود تا به مدل بهتری دست یافت.
جهت مطالعه سایر مطالب مرتبط با این پست م توانید به نوشته های پیشین مراجعه نمایید :
[1] Real Estate
[2] sidewalk width
[3] Connections
[4] Transit Score
منابع:
- Adu-Brimpong, J., Coffey, N., Ayers, C., Berrigan, D., Yingling, L. R., Thomas, S., … & Powell-Wiley, T. M. (2017). Optimizing scoring and sampling methods for assessing built neighborhood environment quality in residential areas. International journal of environmental research and public health, 14(3), 273.
- Brewster, Mark, David Hurtado, Sara Olson, and Jessica Yen. 2009. com: A New Methodology to Explore Associations between Neighborhood Resources, Race and Health. Department of Society, Human Development, and Health, Harvard School of Public Health.
- Christopher B. Leinberger. 2015. Why American Companies are Moving Downtown. The George Washington University School of Business.
- Carr, Lucas J., Shira I. Dunsiger, and Bess H. Marcus. 2010. Validation of Walkscore for Estimating Access to Urban Amenities. British Journal of Sports Medicine.
- Cortright, Joe. 2009. Walking the Walk: How Walkability Raises Home Values in U.S. Cities. CEOs for Cities.
- Duncan, Dustin T., Jared Aldstadt, John Whalen, Steven J. Melly, and Steve L. Gortmaker. 2011. Validation of Walk Score® for Estimating Neighborhood Walkability: An Analysis of Four US Metropolitan AreasInternational Journal of Environmental Research and Public Health 8, No. 11.
- El-Geneidy, Ahmed M., Manaugh, Kevin. 2010. Validating walkability indices: How do different households respond to the walkability of their neighbourhood?Transportation Research Board 90th Annual Meeting.
- John I Gilderbloom, William W. Riggs, and Wesley L. Meares. 2015. Does walkability matter? An examination of walkability’s impact on housing values, foreclosures and crime. Cities, Volume 42, Part A.
- Jones, Lindsey Irene. 2010. Investigating Neighborhood Walkability and its Association with Physical Activity Levels and Body Composition of a Sample of Maryland Adolescent Girls, Epidemiology and Biostatistics, University of Maryland, College Park.
- Nykiforuk, C. I., McGetrick, J. A., Crick, K., & Johnson, J. A. (2016). Check the score: field validation of street smart walk score in Alberta, Canada. Preventive medicine reports, 4, 532-539.
- Pivo, Gary, and Xudong, An. 2016. Sustainable Development and Commercial Real Estate Financing: Evidence from CMBS Loans.
