علائم یا نشانه های حیاتی شهرها داده های جمع آوری شده از منابع مختلف معتبر هستند که “نبض” شهر یا محله های آن را به عهده می گیرند. این نشانه ها(معیارها) مبتنی بر جامعه تصویری از کیفیت زندگی و سلامت کلی هر شهر یا محله های آن است. علائم حیاتی به اعضای جامعه، تصمیم گیرندگان و سرمایه گذاران کمک می کند تا پیشرفت شهرها را در جهت نتایج مثبت و معنادار در سطح جامعه اندازه گیری کنند و نیازها را به روشهای خاص و قابل اجرا بسنجند.
برنامه ریزی شهری به عنوان یک تخصص از اوایل قرن بیستم ظهور کرد، به اعتقاد چارلز سیگل استاد دانشگاه پنسیلوانیای آمریکا و نویسنده کتاب «نابرنامه ریزی: شهرهای قابل زندگی و انتخاب های سیاسی»[۱]، این رشته زمینه تفکیک زمین و طراحی خیابان و آزادراهها را فراهم آورد. این اقدامات وضع بسیاری از شهرها در آمریکا را نه تنها بهبود نداد،
«علم کمیابی» به اعتقاد نویسندگان کتاب از قبل هم وجود داشته است چرا که علم اقتصاد در واقع تنها به مطالعۀ چگونگی مدیریت کمیابیِ فیزیکی می‌پردازد و شیوه به کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته های نامحدود را مورد مطالعه قرار می دهد(ص۲۶). اما سندهیل مولاینیتن، استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد، و الدار شفیر، استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد، در کتاب خود با عنوان «کمیابی» با این طرز فکری قدیمی که می‌گوید: افراد فقیر تنها به این خاطر فقیر هستند که تصمیمات بدی می‌گیرند، مخالفند و این مسئله را رد می‌کنند. از نظر آنها ماجرا کاملاً برعکس است و در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند. با این تعبیر، افراد چطور می‌توانند از دام فقر بگریزند؟
