برنامه ریزی شهری به عنوان یک تخصص از اوایل قرن بیستم ظهور کرد، به اعتقاد چارلز سیگل استاد دانشگاه پنسیلوانیای آمریکا و نویسنده کتاب «نابرنامه ریزی: شهرهای قابل زندگی و انتخاب های سیاسی»[۱]، این رشته زمینه تفکیک زمین و طراحی خیابان و آزادراهها را فراهم آورد. این اقدامات وضع بسیاری از شهرها در آمریکا را نه تنها بهبود نداد،
این کتاب توسط پروفسور سوزان اس. فینشتاین استاد دانشگاه هاروارد در سال ۲۰۱۰ در شش فصل و ۳۴۳ صفحه نوشته شده است و توسط دکتر محمد حسین شریف زادگان و خانم راضیه موسوی خورشیدی در سال ۱۳۹۹ ترجمه و انتشارات آگاه آنرا منتشر نموده است. با توجه به اشراف مترجمان بر روی موضوع کتاب، یک پیشگفتار نسبتا مفصل از طرف آنها در باب نظریه های موجود عدالت همراه با خلاصه ای از محتوای کتاب در قالب دیباچه برای خوانندگان ارائه شده است که به فهم موضوع کمک می کند.
انتظار می‌رود منتخبان شورای شهر ششم، هنگام تنظیم سیاست‌های اداره شهر، به این سؤال پاسخ شفافی دهند که چه برنامه یا سیاست‌هایی در متن شهر، عدالت بیشتری را برای شهروندان ایجاد خواهد کرد؟ گرچه مفهوم عدالت در متون اسلامی و در سیره حضرت علی(ع)، حیات قانون، رستگاری و کرامت همگان است و قصد من در این یادداشت، بسط این موضوع از بعد آموزه‌های دینی نیست اما مفهوم و رعایت عدالت به‌طور عام در ادبیات رایج باید بر همه تصمیمات عمومی در اداره و مدیریت شهر تأثیرگذار باشد و همچنین از دید چشم‌انداز «شهر خوب / عدالت‌محور» برای ایجاد‌ام‌القرای اسلامی (شعار این دوره شورا) نیز مسائلی مانند کارآمدی یا منافع عمومی بر اقدامات شهری در اولویت تصمیمات جمعی قرار گیرد.
