طی ۱۰سال اخیر در تهران بیش از ۱۰پیاده‌راه ساخته شده و تعدادی از آنها با شکست مواجه شده‌اند؛ چون مناسبتی با ساخت پیاده‌راه نداشتند. به‌عنوان مثال خیابان ۱۷شهریور با شکست کامل روبه‌رو شد؛ چراکه آن محل پویا با کاربری مشاغلی ازجمله نمایشگاه خودرو جذابیت چندانی برای افراد پیاده نداشت. معبری باید تبدیل به پیاده‌راه شود که قابلیت کافی‌شاپ، مرکز خرید، راه دسترسی آسان، محل مکث، محل نشستن، محلی برای دیدار و حتی امکاناتی مانند پارکینگ داشته باشد و با این تنوع برای گردشگران داخلی و خارجی جذاب باشد. خیابان صف یکی از نمونه پیاده‌راه‌هایی است که جنسی متفاوت با سایر پیاده‌راه‌های تهران دارد. اگرچه تنوع کالایی ندارد اما تنوع در همان یک جنس برای مراجعه‌کنندگان رضایت‌بخش بوده است. چنانچه در انتخاب مکان پیاده‌راه دقت نشود، بدون شک پیاده‌راه هزینه مازادی است که به شهر تحمیل می‌شود. طول پیاده‌راه‌ها نباید بیشتر از ۷۰۰ تا ۸۰۰متر باشد، چون پیاده‌راه‌ها محلی برای اجتماعات هستند و خیابان‌هایی با طول ۵کیلومتری مناسب پیاده‌راه نیستند. پیاده‌راه معنای مفهومی دارد و معمولا در مراکز شهرها و جاهای پرتردد ساخته می‌شود. زمانی که پیاده‌راهی ساخته می‌شود، در حقیقت مسیر را به روی تردد خودروها بسته‌ایم. ابتدا و انتهای این مسیرها نباید بیشتر از ۱۵دقیقه باشد و همگان ازجمله بانوان، آقایان، کودکان، سالمندان و افراد با شرایط خاص قابلیت دسترسی داشته باشند و بتوانند به این مکان مراجعه کنند. همچنین پیاده راه‌ها باید نزدیک به ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی باشند.
