جداره های مرده و غیر امن تنها می تواند محلی برای عبور پیادگان در شرایط اضطرار باشد ونه مکانی چذاب برای درنگ و ماندن آنها در اینگونه فضاها . لذا فقدان جداره های فعال خیابانها حاصل ازتراکم کم و فضاهای اجتماع پذیر برای ایجاد مکانی جذاب و دوستانه که متناسب با حضور مردم باشد را می توان بعنوان عواملی برای ترجیح استفاده از اتومبیل به جای پیاده دربسیاری از محله ها و شهرها دانست. اما با این وچود، از دیگردلایلی که باعث شده رانندگی اتومبیل جذاب گردد و بیشترآن را به پیاده ترجیح دهند آن است که تجربه پیاده در بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ به امری نامطلوب و ناخوشایند تبدیل شده است. برخی از ویژگیهایی که باعث ایجاد محیطی نامناسب و خشن برای پیاده ها می گرد به اعتقاد ماریون روبرتر در مقاله “خلق فضای اجتماع پذیر” فصل 4 کتاب “رویکرد به سوی طراحی شهری” [1]عبارتند از
· مجاورت زیاد با ترافیک سنگین همراه با آلودگی صوتی و آلودگی هوا
· مسیرهای باز با فضاهای نا مشخصی که نه عمومی بوده و نه خصوصی می باشند
· فقدان وجود سایر افراد و فعالیت ها در مسیر مجاور
جان گل در پاسخ به نقادان خود در ارتباط با عدم استفاده از فضاها ، عکس هایی از مردمی که در پارک ها ، خیابانها و میادین نشسته و حتا در هوای سرد زمستان در حالی که پتویی را بدور خود پیچیده اند ولی باهم گفتگو و معاشرت می کنند نشان می دهد تا ثابت کند مردم در هر حال حاضرند از فضاهای عمومی استفاده کرده و در شرایط سخت آب و هوایی نیز مشتری آن باشند. او نتیجه می گیرد آنچه با نیاز پیادگان در انطباق است خلق فضاهای سر زنده می باشد. فضاهایی امن با تراکم فعالیت ها و کاربریهای متنوع ، به خصوص در جداره های خیابانها که بیشتر مورد استفاده پیادگان قرار می گیرد به عنوان عناصر کلیدی و مهم برای حضور بیش از پیش پیادگان در فضاهای شهری قلمدادمی کند.
[1] – رویکردی به سوی طراحی شهری: روش ها و فنون طراحی شهری (2001) ، ترجمه: رضازاده، راضیه و عباس زادگان ، مصطفی ، 1390، انتشارات دانشگاه علم و صنعت، تهران
