طی چند سال گذشته ، طراحان شهری و سلامت عمومی بر روی قابلیت پیاده روی در محیط های شهری و همسایگی مطالعات قابل توجهی انجام داده اند بخصوص ارتباط بین فعالیت های فیریکی ، محیط مصنوع ، رفتار پیادگان و افزایش قابلیت پیاده روی تحقیقات زیادی صورت پذیرفته که من اطلاعات زیادی در این زمینه در پایان نامه دکترا و کتابی که در حال تدوین به فارسی در خصوص شهرهای پیاده مدار هستم و بزودی منتشر خواهد شد ارایه داده ام. اما با توجه به اینکه معمار نیستم من هرگز از نگاه معماری بدین موضوع نپرداخته ام. آنچه من تا کنون در مطالعات خود بدان توجه کرده و بدان پرداخته ام ویژگی های فیزیکی محیط در ارتباط با پیاده روی است . بسیاری از فعالیت های فیزیکی در قالب راه رفتن روزانه مثل رفتن به کار، خرید، غذا خوردن، مراوده و دیدار دوستان در خیابان اتفاق می افتد در حالیکه پارکها ، پلازاها و دیگر فضاهای مشابه عمومی علاوه بر عملکرد تفریحی و گذران اوقات فراغت بیشتر برای فعالیت های فیزیکی از نوع ورزش استفاده می شوند.
مقاله “اندازه گیری غیر قابل اندازه گیری: کیفیت طراحی شهری قابلیت پیاده روی ” (2009) به این نکته اشاره دارد که نگاه طراحان شهری از دید معماری با موضوع تجربه راه رفتن و قابلیت پیاده روی در شهر متفاوت است. مطالعات اخیر نشان داده است که ویژگیهای فیزیکی شاید به تنهای نتواند رفتار پیادگان را ارزیابی نماید . آنچه مسالم است کیفیت های ادراکی محیط شهری بر روی رفتار پیادگان اثر قابل توجهی دارد و دسیپلین های زیادی از جمله معماری ساختمانها، معماری منظر، برنامه ریزی پارکها و روان شناسی محیطی در این موضوع نقش قابل توجهی دارند. در این مقاله از میان لیست بسیار طولانی 51 ویژگی های ادراکی محیطی که در به آن اشاره شده ، 8 ویژگی ادارکی محیطی شامل قابلیت تصور از محیط (تمایز، یاد ماندنی و قابل شناسایی)،خوانایی ، چشم انداز محیط بیرونی ( ارتباط فیزکی و بصری میان المانهای فیزیکی محیطی)، مقیاس انسانی ، پیچدگی (غنای بصری مکان )، ارتباط (پیوند با محیط)، پیجیدگی ( غنای بصری مکان) و شفافیت – وابستگی میان عناصر شهری ( حس نظم بصری) در مدل مفهومی بکار گرفته شد اما 5 تای اول ویژگی های یاد شده بیشتر از سایرین معنا دار و قابلیت اندازه گیری داشته است
مدل مفهومی بکار رفته در مطالعات مورد اشاره، مدل جامع و با معنی است که ارتباط عوامل فیزیکی، کیفیت های طراحی شهری و اثر آن بر روی قابلیت های پیاده بخصوص رفتار پیادگان را شرح و بسط می دهد. اما بنظر می رسد قبل از پرداختن به این موضوع، شناسایی ابزار و روش هایی که امکان اندازه گیری کیفیت و رفتار راه رفتن در محیط شهری باشد برای محقق از الویت بیشتری برخوردار باشد تا محقق در انجام پروژه خود دچار توقف نگردد.
