ا
امروز که توی پیاده‌رو قدم‌زنان پیش می‌رفتم و مدام مراقب بودم که از پس و پیش با موتورسوارها برخورد نکنم به این فکر افتادم که اگر من بخواهم یک کمپین مدنی پیشنهاد کنم، کمپین «اخراج موتورسوارها از پیاده‌رو» برایم یک اولویت جدی است.
دست‌کم شهر تهران پیاده‌روهای خوبی دارد. این پیاده‌روها که معمولا با گل و گیاه و درخت هم تزیین شده‌اند می‌توانند یک فضای شهری مناسب باشند تا صرفا قدم زدن در سطح شهر به یک تفریح اجتماعی برای شهروندان بدل شود. اما وقتی شما از ترس موتورسوارها باید در پیاده‌رو مدام دست به عصا باشید و جاخالی بدهید، تمام لذت قدم زدن شهری به پارک‌ها محدود می‌شود. (باز خوب است در بیشتر پارک‌ها جلوی موتورسوارها را می‌گیرند)
من گاهی به مواردی بر می‌خورم که شهروندان نسبت به موتورسوارهایی که در پیاده‌رو حرکت می‌کنند و حتی برای کنار زدن عابران دست‌شان را روی بوق می‌گذارند واکنش نشان می‌دهند. برخوردی در سطح یک اعتراض که به نظرم اگر گسترده شود می‌تواند موثر باشد. نیروهای راهنمایی و رانندگی گاه و بی‌گاه تلاش می‌کنند که با موتورسوارهای متخلف برخورد کنند اما با این کثرت تعداد موتورها، تا زمانی که خود شهروندان به کمک نیایند این مشکل برطرف نخواهد شد.
https://plus.google.com/u/0/113467559364844229943/posts/Sed9m7onLAM
